“Er klopt helemaal niets van. Bij suïcidale mensen denk ik aan totaal vereenzaamde zielen die helemaal niemand meer hebben.

Maar ik heb een vriend. Ik heb een relatie met de meest geweldige, fascinerende en onuitstaanbaar onverstoorbare man die ik ken. Het is een wrange grap. Twee mensen houden van elkaar en zijn na drie jaar nog steeds verliefd.

Rara, wat klopt er hier niet? Een van hen wil dood. “

Het boek PAAZ van Myrthe van der Meer is een autobiografische roman, de gebeurtenissen in het boek zijn gebaseerd op haar eigen gebeurtenissen. Van de een op de andere dag werd zij opgenomen op de PAAZ afdeling, de psychiatrische afdeling algemeen ziekenhuis. Zelf dacht ze dat het meeviel met haar, ze had een beetje te hard gewerkt. Met vier weken vakantie zou het wel weer over moeten gaan, toch? Of misschien gaat het over als je gewoon hard blijft werken? Dit bleek niet helemaal goed uit te pakken, ze komt dan ook op de PAAZ afdeling terecht.

Myrthe van der Meer schrijft onder een pseudoniem. Zij wil niet dat de mensen waarover zij schrijft te herkennen zijn, ze wil dat iedereen anoniem blijft om zo de privacy van deze mensen te waarborgen. Ook de hoofdpersoon in het boek, Emma, is niet helemaal precies het evenbeeld van de schrijfster. Zo heeft ze zelf bijvoorbeeld geen broers.

Hoofdpersoon Emma is gebaseerd op Myrthe zelf. Ook de gebeurtenissen in het boek zijn gebaseerd op wat Myrthe zelf heeft meegemaakt op de PAAZ afdeling.

Hoofdpersoon Emma werkt als een redacteur bij een uitgeverij. De laatste tijd gaat het niet zo goed met haar. Haar omgeving denkt dat ze overspannen is. Ook Emma zelf denkt dat het haar misschien goed zou doen om een paar weken met vakantie te gaan. Maar wat eigenlijk niemand weet is dat het zo slecht met Emma gaat, dat ze zelfs zelfmoordneigingen heeft.

Uiteindelijk komt Emma bij de huisarts terecht en die besluit dat haar situatie zo urgent is, dat ze meteen opgenomen moet worden op de PAAZ afdeling.

In de eerste fase van het boek zit Emma duidelijk in een ontkennende fase. Ze voelt zich niet niet ‘thuis’ op de PAAZ afdeling, ze heeft het idee dat haar situatie niet zo erg als die van de andere mensen. Zij vindt dat ze eigenlijk niets mankeert.

Naar mate het boek vordert komt bij Emma steeds meer het besef dat zij hier toch eigenlijk wel op haar plek zit. Dat het niet normaal is om zo vaak aan je eigen dood of aan zelfmoord te denken. Een gebrek aan zelfwaardering heeft Emma ook, zij vindt vaak dat zij dingen niet waard is. Of dat zij anderen tot last is. Ze voelt zich zelfs bezwaard dat zij is opgenomen op de PAAZ!

Emma worstelt met het beeld dat zij van zichzelf heeft. Is zij degene die zij denkt dat ze is of speelt zij eigenlijk een rol in haar eigen leven?  In hoeverre heeft zij zichzelf steeds aangepast aan het beeld dat andere mensen van haar hebben? Wie is ‘de echte’ Emma eigenlijk?

Het proces naar genezing toe gaat gepaard met verschillende ups en downs. Ook op het gebied van medicatie. Sommige medicatie slaat niet goed aan, of gaat gepaard met veel bijwerkingen. Eén keer kost dit bijna het leven van Emma, maar hierbij was eigenlijk ook opzet in het spel. Emma voelde dat ze niet goed op deze pillen reageerde en besloot juist niets te zeggen. Ze dacht dat ze op deze manier misschien alsnog dood zou kunnen gaan, iets wat zij tenslotte wilde.

Het boek beschrijft behalve het genezingsproces ook de gang van zaken op een PAAZ afdeling. De interactie tussen cliënten onderling, psychiaters en verpleging wordt uitvoerig beschreven. Je krijgt bij het lezen van dit boek echt het idee dat je over de schouder van Emma meekijkt. Interessant om op deze manier kennis te maken met de PAAZ afdeling.

En dat is ook waar het voor mij bij blijft. Het boek raakt mij nergens. Ik lees wel wat Emma denkt en wat zij meemaakt. Maar ik lees het alleen, ik voel het niet. De emoties in dit boek blijven voor mij vlak en gevoelloos. Ook het proces wat vooraf gaat aan de opname blijft een beetje oppervlakkig. Ik wil bij het lezen van een boek iets voelen. Ik wil bijna in de huid van Emma kruipen bij het lezen van een boek.

Dat wil niet zeggen dat dit boek slecht geschreven, integendeel. Myrthe van der Meer schrijft op een gemakkelijk leesbare en luchtige manier dit verhaal over toch eigenlijk best wel een zwaar onderwerp. Knap dat zij dit op zo’n manier kan beschrijven, maar het paste niet bij mijn verwachtingen die ik van dit boek had.

Als je meer wilt weten over de psychiatrische hulpverlening of de PAAZ afdeling is dit boek zeker een aanrader. Maar als je meer diepgang zoekt, zou ik dit boek toch laten liggen.

 
Bestel ‘Paaz’ van Myrthe van der Meer bij Bol.com