Een klein stukje van Kamp Vught (lees artikel: Kamp Vught) vandaan, richting het bos, vind je de Fusilladeplaats. Op deze plek werden mensen doodgeschoten die in het verzet zaten. Niet alleen mensen uit Kamp Vught kwamen hier terecht, verzetsmensen uit de hele omgeving kwamen hier en werden doodgeschoten.

De mensen werden doodgeschoten door SS-ers (Schutzstaffels), zelfs door Nederlandse SS-ers. Nederlanders die de kant van de Duitsers hadden gekozen. Dit waren niet altijd mensen die ook 100% achter de ideeën van de Duitsers stonden, soms deden zijdit ook voor geld of het krijgen van voedsel. Voordat zij doodgeschoten werden, moesten ze zich in een rij opstellen. Dan werd hun naam genoemd en reden van executie. Daarna waren er meerdere SS-ers die tegelijkertijd op de mensen schoten. Hier was ook een officier bij. Stel dat er iemand niet wilde schieten, dan trok de officier zijn geweer en richtte deze dan op de weigerende persoon.  Om het ‘draaglijker’ te maken, werd er ook wel gebruikt gemaakt van een losse flodder in een geweer.

Eén van de mannen die moest schieten had geen kogels in zijn geweer, maar een losse flodder. Van te voren wist je dit niet. Als je dan met zijn allen schoot , was er één geweer die geen kogels afschoot maar een losse flodder. In principe zou het dus kunnen dat jij niet verantwoordelijk was voor de dood van die mensen, er was altijd een kans dat jij die losse flodder had!

Als je geoefend bent in het schieten, zoals bijvoorbeeld soldaten dat zijn, dan kun je het verschil voelen tussen een geweer met een losse flodder of een geweer met kogels. Maar de mensen in de tijd van de Tweede Wereldoorlog die de executies deden waren lang niet altijd gevorderden schutters.

De gevangenen in Kamp Vught konden horen wanneer er een executie plaats vond. Vanuit het kamp konden ze de schoten horen.

“De salvo’s van de schietbaan klinken steeds vaker, nu ook al tijdens het ochtendappèl. Vanmorgen 2 salvo’s. Na het eerste salvo tel ik de negentien genadeschoten en ik ril over mijn hele lichaam. Mijn onderlip bijt ik stuk om de tranen van woede in te houden, bij de afschuwelijke moordpartijen waaraan nooit een einde schijnt te komen” Bron: Gevangenen in Terreur,

De Duitsers hielden alles bij (zie het artikel: Kamp Vught) , zo hielden ze ook bij wie er doodgeschoten waren. Daarom weten we nu de namen van de mensen die zijn omgekomen. Er zijn 329 mannen doodgeschoten op de fusilladeplaats, de executieplaats.

Toen het kamp gesloten werd, hebben mensen uit respect voor de overledenen een groot kruis neergezet. Vlak na de 2e Wereldoorlog , op 20 december 1947, wordt er een monument met de namen van de omgekomen mensen neergezet op de Fusilladeplaats door prinses Juliana.

In 1995 bekladden vandalen het monument met teer, koolteer. Er worden verschillende pogingen ondernomen om het monument schoon te maken, maar alles mislukt. De daders zijn nooit gepakt, het is zelfs niet eens zeker of het wel meerdere daders zijn, misschien was het wel één persoon. Omdat de stenen niet meer schoon te maken waren, is er een nieuw monument gemaakt met de namen van de overledenen erop. De originele stenen inclusief teer, zijn nog te zien in het museum bij Kamp Vught.

Wil je de fusilladeplaats en Kamp Vught eens bezoeken? Klik hier op de site van Kamp Vught.

Instructiefilmpje Kamp Vught

Beeldmateriaal: